Οι Γαλαζόσκατοι

Ορισμένα πράγματα γίνονται τυχαία. Όπως το τυρί που ξέχασε ο βοσκός στη σπηλιά και το βρήκε μπλε από τη μούχλα. Φαντάσου πείνα που την είχε για να το φάει χαλασμένο. Κι όχι μόνο αυτό. Μας το έδωσε να το φάμε κι εμείς. Σιγά μην ήταν Γάλλος. Έλληνας μετανάστης ήταν. Γιατί τέτοια συμπεριφορά μόνο εμείς την έχουμε. Όταν πέφτουμε στα σκατά, δεν απλώνουμε το χέρι για να μας σώσουν αλλά για να τραβήξουμε και τους άλλους μέσα. Σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκω κι εγώ. Είμαι υπεύθυνος που ο άνθρωπος έγινε πάλι δούλος. Αναβίωσα το φεουδαρχισμό. Το διαχωρισμό των ανθρώπων σε δύο κατηγορίες. Των εκλεκτών του θεού από τη μία και των αναλώσιμων από την άλλη. Δεν το ήθελα όμως. Έγινε τυχαία. Τις τελευταίες δεκαετίες πήγαινα συχνά στην παραλία. Έπινα θάλασσα να βάλω νοστιμάδα στη ζωή μου. Μπλε η θάλασσα, άρχισα σιγά-σιγά να τα βγάζω θαλασσιά.
Τι γαλαζοαίματος, τι γαλαζόσκατος. Η ιστορία άλλωστε δεν επαναλαμβάνεται ποτέ μέχρι κεραίας. Αρκεί να έχει τα ίδια χαρακτηριστικά. Π.χ. γαλάζιο φόντο. Άσε που για να διαπιστώσεις αν κάποιος ήταν γαλαζοαίματος, έπρεπε πρώτα να τον πυροβολήσεις. Κι αν δεν ήταν? Να πήγαινε τσάμπα η σφαίρα? Ενώ τώρα, βάζεις το κεφάλι από κάτω και πλουφ, είσαι σίγουρος. Έτσι βγήκαν οι γαλαζόσκατοι. Εξ αιτίας μου. Τύποι σαν αυτούς που στο βενζινάδικο σου λένε να τους πλύνεις τα τζάμια και να τους φουσκώσεις τα λάστιχα αλλά δε σου δίνουν μία. Που σε χώνουν να βρεις πελατεία για την επιχείρηση αλλά σου παρακρατούν το χαρτοφυλάκιο. Που σου απορρίπτουν το μυθιστόρημά αλλά σου κλέβουν τις ατάκες. Που σου κάνουν τη ζωή δύσκολη ώστε να υποχρεωθείς να τους τα σκάσεις κάτω απ’ το τραπέζι για μια τυπική συναλλαγή κράτους-πολίτη. Που κόβουν εικονικά τιμολόγια στο αγγούρι ώστε να μην κοστίζει 30 λεπτά αλλά 1 ευρώ. Στην Πολιτειακή πρακτική να διακινεί μαύρο χρήμα. Αν με τις οικονομίες σου αγοράσεις ένα σπιτάκι και αμελήσεις να δηλώσεις προηγούμενα εισοδήματα, η εφορία θα σου επιβάλλει αυτομάτως υπέρογκο φόρο. Που σημαίνει, ότι το κράτος δεν το ενδιαφέρει να μάθει που βρήκες τα λεφτά, παρά να πληρώσεις τη διαφορά των αντικειμενικών κριτηρίων. Αν έκλεψες, σκότωσες ή τύπωσες ψεύτικο χρήμα, τούς είναι αδιάφορο αρκεί να μπουν συνέταιροι στην τσέπη σου.
Πώς να μη γίνεις Σπάρτακος? Να βουτήξεις τις κατσαρόλες, να τις γεμίσεις πιπέρι και να τις αμολάς εκεί που πρέπει. Έτσι βγήκε η φράση, ‘τι σκατά θα φάμε σήμερα’. Από τους απονενοημένους επαναστάτες. Μη μου πεις γαλάζια! Μη μου πεις γαλάζια!

Τι τρώει ο Θεός?

Το φυτό τρώει νερό, διοξείδιο του άνθρακα και φως. Το πλαγκτόν σχεδόν τα ίδια. Ζει στο νερό και πιθανόν να φιλτράρει μισό γραμμάριο θάλασσα. Το ζώο ψωνίζει απ’ το ράφι. Τρώει τα έτοιμα φυτά και ζώα που είναι του χεριού του. Όσο ανεβαίνουμε την πυραμίδα της διατροφής, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης γίνεται πιο φανερό. Ο άνθρωπος σπέρνει την τροφή του ή την μαντρώνει σε στάβλους. Τ’ άγρια ζώα κυνηγούν σε ομάδες για ν’ αυξήσουν το ποσοστό επιτυχίας του κυνηγιού. Το δέντρο ρίχνει τα φύλλα του το χειμώνα για να μην ξοδεύει περιττή ενέργεια. Γιατί δηλαδή το πλαγκτόν να μην έχει κι αυτό, το δικό του ένστικτο αυτοσυντήρησης? Επειδή δεν το ανακαλύψαμε, σημαίνει πως δεν το έχει? Κι όπου υπάρχει ένστικτο, σημαίνει πως υπάρχει νόηση. Από υποτυπώδης έως επιστημονική. Επειδή βαριέμαι ας πούμε να είμαι όλη μέρα στο νεροχύτη, επινοώ το πλυντήριο πιάτων.
Η κύρια διαφορά μεταξύ οργανικής και ανόργανης ύλης είναι ο ηλεκτρισμός. Τα ανεπαίσθητα τσαφ-τσαφ που δημιουργούν την αύρα μας. Τα έμβια όντα λέει, αποτελούμαστε κατά βάση από άνθρακα. Το πιο ευτελές υλικό. Το λέει και η παροιμία. Άνθρακες ο θησαυρός. Είμαστε κυρίως φτιαγμένοι από κάρβουνο και νερό. Δύο ανόργανες ύλες που αφθονούν στον πλανήτη. Αν ψωνίζαμε στην αγορά τα υλικά από τα οποία αποτελούμεθα, δεν θα ξοδεύαμε πάνω από 15-20 ευρώ. Μόνο που οι ανόργανες ύλες δεν έχουν το αυτοδιάθετο. Όπου τις βάλεις, κάθονται. Διαφορετικά, θα έπρεπε ν’ ανοίγουμε κουβέντες με το σπίτι μας. Να το ρωτάμε πού θα βρίσκεται όταν σχολνάμε απ’ τη δουλειά. Αν βαρέθηκε το Κολονάκι και πεθύμησε παραλία, να ξέρουμε πού θα πάμε να κοιμηθούμε ή να δώσουμε οδηγίες στα φιλαράκια, πού να έρθουν για να δούμε το παιχνίδι.
Όλα στη φύση είναι εμπειρικά. Ή θα μας σκοτώσουν ή θα μας κάνουν πιο δυνατούς. Μόνο ένα στα εκατό χελωνάκια επιβιώνουν. Ακουμπάμε το χέρι στο αναμμένο μάτι της κουζίνας μόνο μια φορά. Μετά ξέρουμε… Φαντάζομαι το σοκ του πρώτου κυττάρου που το ζωντάνεψε ο ηλεκτρισμός. Ποιος είμαι? Που πάω? Τι κάνω? Πόσα από τα πρώτα κύτταρα θα πέθαναν μέχρι να συνειδητοποιήσουν πως το φως του ήλιου είναι φαγητό και όχι για να μαυρίσουν τη μεμβράνη τους? Κι επειδή εκείνη την αρχική εποχή, τα κύτταρα ήταν αδιαμφισβήτητα στην κορυφή της διατροφικής πυραμίδας, νόμιζαν πως όχι μόνο ήταν έξυπνα, αλλά το έπαιξαν και καλοί γονείς. Όταν διαιρέθηκαν, φρόντισαν να δώσουν στα παιδιά τους οδηγίες προς ναυτιλλόμενους. Σαν τη μαμά, που μας ορμηνεύει να πάρουμε νύφη από σπίτι. Εκείνος ήταν ο πρώτος κρίκος, στην ατέλειωτη αλυσίδα του DΝΑ όπως έχει εξελιχθεί σήμερα.
Κι αφού τα βάλαμε όλα στη θέση τους, αφού αποδείξαμε πως η νόηση είναι χαρακτηριστικό της οργανικής ύλης και πως η οργανική ύλη χρειάζεται φαγητό για να επιβιώσει, γεννάται το ερώτημα. Ο Θεός έχει νόηση? Έχει φυσικά, γιατί όλοι λένε πως βαριόταν εκεί που καθότανε μπακούρι και σκέφτηκε να μας κατασκευάσει για να έχει να παίζει. Κι αφού ο Υιός του είναι ομοούσιος αυτού, σημαίνει πως ο Θεός είναι κύτταρο και διαιρέθηκε για να στείλει το γιόκα του να μας φέρει στον ίσιο δρόμο. Κι αφού σαν κύτταρο πρέπει να φάει για να επιβιώσει, τι τρώει ο Θεός ρε παιδιά? Το μενού από τι συνίσταται?